ﻭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻪ ﻣﺎ،
" ﺩﻝ"
ﺭﺍ ﺑﻪ " ﺩﻧـــﺎ" ﺑﺎﺧﺘﻢ
ﺧﺎﻧـــﻪ ﻣﺎﻥ ﺭﺍ، ﺭﻭ
" ﺗـــﺎﺭ ﻋﻨـــﺒﻮﺗ "
ﺳﺎﺧﺘﻢ
ﺎﺩﻣﺎﻥ ﺭﻓﺖ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻧ ﺭﺍ، ﻪ " ﺁﺩﻡ" ﺑﻮﺩﻩ ﺍﻢ
ﻬــــﺮﻩ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺩﺭﻭﻥ ﺁﻨـــــﻪ، ﻧﺸﻨﺎﺧﺘـــﻢ
ﻭﺍ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﻭﺯ ﻪ
" ﺧﻮﺩﺧــﻮﺍﻫ "، ﺮﺒﺎﻧﺮ ﺷﺪ
ﺑ ﻣﺤـــﺎﺑﺎ، ﺳﻮ ﺗﺨﺮﺐ ِ " ﺷـــﺮﺍﻓـــﺖ" ﺗﺎﺧﺘﻢ
ﺣﺮﻣﺖ "ﺍﻧﺴـــﺎﻥ" ، ﺷﺴـــﺘﻢ ﻭ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﻟﻬﺮﻩ
ﺮ ﺑ ﺟــــــﺎﻥ ﺍﻭ ﺭﺍ، ﺯﺮ ــــﺎ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻢ
ﻮﺭ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻭ ﺩﺳﺖ ﺧﻮـــﺶ،
ﻨﺪﻢ ﻭ ﺑﺮ ﺁﻥ ﻧﻮﺣـــﻪ ﺧﻮﺍﻧﺪﻢ ﻭ ﺑﻪ ﺗﺮﺣـــــﻢ ﻭ ﻋــــﺰﺍ ﺮﺩﺍﺧﺘﻢ
ﺩﺮ ﻓﻬــــﻤﺪﻢ ﺑﺎ "ﺧــــﻮﺩ " ، ﻣﺎ ﻪ ﺮﺩﻢ ﻭ ﻪ ﺷﺪ
ﻣﺎ " ﺷـــــــﺮﺍﻓﺖ " ، " ﺁﺩﻣـــــﺖ " ، ﻣﺎ " ﺧــــﺪﺍ " ﺭﺍ ﺑﺎﺧﺘیم
درباره این سایت