ی مرتبا به دهکده ای میزد،
ﺭﻭﺯ ﻪ ﺭﺩﺎ ﺑﻪ ﺟﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ، ﺷﺒﻴﻪ ﻤﻪ ﻫﺎ ﺪﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩ گفت: ﺩﺯﺩ، ﻤﻪ ﻫﺎ ﺪﺧﺪﺍ ﺭﺍ ﺩﺯﺩﺪﻩ،
ﺩﺮ ﻔﺖ: ﻤﻪ ﻫﺎﺵ ﺷﺒﻪ ﻤﻪ ﺪﺧﺪﺍ ﺑﻮﺩﻩ.
ﻫﺮﺴ ﺑﻪ ﻃﺮﻘ ﻭﺍﻗﻌﺖ ﺭﺍ ﺗﻮﺟﻪ ﻣﺮﺩ.
ﺩﻮﺍﻧﻪ ﺍ ﻓﺮﺎﺩ ﺑﺮﺁﻭﺭﺩ: ﻪ ﻣﺮﺩﻡ؛ ﺩﺯﺩ، ﺧﻮﺩ ﺪﺧﺪﺍﺳﺖ!
ﻣﺮﺩﻡ ﻮﺯﺧﻨﺪ ﺯﺩﻥ ﻭ ﻔﺘﻨﺪ: ﺪﺧﺪﺍ ﺑﻪ ﺩﻝ ﻧﺮ، ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺍﺳﺖ ﺩﻮﺍﻧﻪ ﺍﺳﺖ، ﻭﻟ ﻓﻘﻂ ﺪﺧﺪﺍ ﻓﻬﻤﺪ ﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻋﺎﻗﻞ ﺁﺑﺎﺩ ﺍﻭﺳﺖ.
ﺍﺯ ﻓﺮﺩﺍ ﺁﻥ ﺭﻭﺯﺴ ﺁﻥ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﺭﺍ ﻧﺪﺪ. ﻭقتی ﺍﺣﻮﺍﻟﺶ ﺭﺍ ﺟﻮﺎ می ﺷﺪﻧﺪ ﺪﺧﺪﺍ ﻣﻔﺖ: ﺩﺯﺩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺸﺘﻪ ﺍﺳﺖ.
ﺪﺧﺪﺍ ﻭﺍﻗﻌﺖ ﺭﺍ ﻔﺖ ﻭﻟ ﺩﺭ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﺯ ﻭﺍﻗﻌﺖ، ﻓﺮﺳﻨﻬﺎ ﻓﺎﺻﻠﻪﺩﺍﺷﺖ! ﺷﺎﺪ ﻫﻢ ﺍﺯ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺠﻨﻮﻥ ﻣﺘﺮﺳﺪﻧﺪ، ﻮﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺁﺑﺎﺩ، ﺩﺍﻧﺴﺘﻦ، ﺑﻬﺎﻳﺶ ﺳﻨﻦ ﻭﻟ ﻧﺎﺩﺍﻧ، ﺍﻧﻌﺎمش مرگ بود.
درباره این سایت